Syndrom Pelligrini-Stieda obejmuje zwapnienia w tkankach miękkich po przyśrodkowej stronie stawu kolanowego, przeważnie w miejscu więzadła pobocznego przyśrodkowego (MCL). Zmiany występują zazwyczaj w bliższym segmencie więzadła. Przypuszcza się, że są to zwapnienia krwiaka nadokostnowego, które tworzą się w miejscu uszkodzenia MCL.
Obecnie uważa się, że syndrom Pellegrini-Stieda może obejmować również mięśnie przywodziciela wielkiego, mięsień brzuchaty łydki lub więzadła rzepkowo-udowe przyśrodkowe.
Zespół Pellegrini-Stieda wiąże się z obecnością bólu, obrzęku i ograniczeń ruchu kolana u pacjenta z uprzednim uszkodzeniem więzadła pobocznego przyśrodkowego kolana z powodu kostnienia przyczepu udowego. Zwapniałe uszkodzenie jest znane jako uszkodzenie Pellegrini-Stieda.
Objawy
Początkowo choroba Pellegrini-Stieda może przebiegać bezobjawowo. W późniejszym stadium objawy obejmują:
- sztywność kolana, szczególnie przy próbie jego wyprostowania
- bolesność palpacyjna, wyjątkowo tkliwa jest wewnętrzna strona kolana
- ograniczenie ruchu, szczególnie charakterystyczny jest ból przy próbie odwiedzenia kończyny u badanego, który sprzeciwia się temu odwiedzeniu
- wyczuwalny guzek po wewnętrznej stronie kolana
Przyczyny
Etiologia upatrywana jest w urazie więzadła pobocznego przyśrodkowego, występujące w jego następstwie uszkodzenie i ostre zapalenie uruchamiają proces opóźnionego kostnienia. Ten rodzaj uszkodzenia został klasycznie opisany jako makrotrauma bezpośrednia lub pośrednia, powodująca naprężenie koślawe z przerwaniem włókien więzadła pobocznego przyśrodkowego. Początkowy uraz, czy to wynikający z makro- czy powtarzalnego mikrourazu, prowadzi do tego samego wyniku: zwapnienia struktur tkanek miękkich otaczających przyśrodkowy kłykcik kości udowej. W przypadkach związanych z urazem rdzenia kręgowego lub urazowym uszkodzeniem mózgu, uszkodzenie może wystąpić przez niedotlenienie tkanek, hiperkalcemię, zmiany w aktywności nerwów współczulnych, przedłużone unieruchomienie i późniejszą mobilizację.
Kiedyś przyczyny tego uszkodzenia wiązano z uprawianiem sportu. Jednak nowe doniesienia sugerują, że urazy wywołane przez powtarzające się zabiegi mikrobiologiczne polegające na manipulowaniu ograniczonym stawem kolanowym lub rehabilitacją pooperacyjną są możliwymi przyczynami rozwoju choroby Pellegrini-Stieda. Objawiają się wówczas atakiem ostrego bólu, obrzękiem lub ograniczonym zakresem ruchu u aktywnie rehabilitującego się pacjenta.
W niektórych przypadkach choroba Pellegrini-Stieda była obserwowana u pacjentów bez urazu kolana, ale z towarzyszącym uszkodzeniem rdzenia kręgowego lub urazowym uszkodzeniem mózgu.
Diagnostyka
Standardowe prześwietlenie wykazuje liniową nieprzezroczystość tkanek miękkich przyśrodkowo do kłykcia udowego. Liniowy sposób kostnienia często sugeruje zwapnienie bliższego aspektu więzadła pobocznego przyśrodkowego. Zwapnienie może również obejmować mięsień przywodziciel wielki.
Tomografia komputerowa ujawnia również heterotopowe kostnienie połączenia udowego więzadła pobocznego przyśrodkowego.
W rezonansie magnetycznym ujawnia się korową strukturą w proksymalnym więzadle pobocznym przyśrodkowym, bez śladów zawartości tłuszczu. MRI jest nieocenione w określaniu anatomii struktur i potwierdzaniu miejsca zwapnienia.
Leczenie
Czas trwania objawów wynosi zazwyczaj od pięciu do sześciu miesięcy. Łagodne i umiarkowane przypadki są zazwyczaj leczone zachowawczo za pomocą niesteroidowych leków przeciwzapalnych, wstrzyknięć kortykosteroidów i ćwiczeń rehabilitacyjnych.
Jednakże w przypadku ciężkich przypadków, opornych na inne formy leczenia można rozważyć chirurgiczne wycięcie zwapnień więzadła pobocznego przyśrodkowego. Jednak wyniki badań podkreślają wysoki wskaźniki nawrotów. Ponadto badania chirurgiczne ostrzegają, że wycięcie większych zmian może prowadzić do wad więzadeł wymagających ponownej rekonstrukcji chirurgicznej.
Profilaktyka i badania
Interdyscyplinarne podejście do choroby Pellegrini-Stieda jest niezbędne dla skutecznej diagnozy i leczenia.
W więkoszości przypadków objawy ustępują w ciągu pięciu do sześciu miesięcy przy leczeniu zachowawczym, polegającym na stosowaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych, ostrzyknięć z kortykosteroidów oraz rehabilitacji.
Warto pamiętać, że pacjent może nie odczuwać żadnych symptomów uszkodzenia Pellegrini-Stieda, wcześnie wykonane badanie radiograficzne może ujawnić tę chorobę przed wystąpieniem bolesnych objawów.
Bibliografia
Grafiki: 123rf.com i boneandspine.com
Więcej komentarzy...