Koronawirus SARS CoV-2 - objawy, diagnostyka: testy i badania przeciwciał - Medical Progress
Koronawirus to rodzaj powszechnego wirusa, który może powodować infekcje nosa, zatok lub dolnych dróg oddechowych. Jednak ten rodzaj wirusa może powodować również poważniejsze choroby, takie jak bliskowschodni zespół oddechowy (MERS) i ciężki ostry zespół oddechowy (SARS). Nowa nazwa choroby wywołanej przez koronawirus to COVID-19 (COrona VIrus Disease 2019 - nazwa nadana przez WHO 11.02.2020 r.) lub (SARS-CoV-2 lub 2019-nCoV - jeśli mówimy tylko o samym wirusie) to całkowicie nowy szczep, który nie został wcześniej zidentyfikowany u ludzi. W grudniu 2019 r. po raz pierwszy wyizolowano go od trzech pacjentów z zapaleniem płuc, przypadki te połączono z grupą przypadków ostrych chorób układu oddechowego z Wuhan w Chinach.
Koronawirusy zostały po raz pierwszy zidentyfikowane w latach 60. XX wieku. Nazwę zawdzięczają kształtowi przypominającemu koronę. Czasami, ale nie często, koronawirus może zainfekować zarówno zwierzęta, jak i ludzi. Większość koronawirusów rozprzestrzenia się w taki sam sposób, jak inne wirusy wywołujące przeziębienie: poprzez kaszel lub kichanie zarażonych osób, dotyk dłoni lub twarzy zarażonej osoby lub dotyk przedmiotów, z którymi wcześniej miały kontakt zarażone osoby. Prawie każdy zaraża się koronawirusem przynajmniej raz w życiu, najprawdopodobniej jako małe dziecko. Wirusy są dużo starsze od człowieka i żyją wyłącznie w żywym organizmie, a poza nim szybko giną. Rzadko łamią bariery międzyludzkie i są szybko w stanie dostosować się do nowego organizmu, a jeśli zabijają swojego gospodarza to giną razem z nim.
SARS-CoV-2 lub (2019-nCoV) natomiast, to betakoronawirus, podobnie jak MERS (wirus pochodzący od wielbłąda) i SARS (wirus pochodzący od nietoperza). SARS został zidentyfikowany w latach 2002-2003 w prowincji na południu Chin. W wyniku wymiany międzygatunkowej wirus rozprzestrzenił się od nietoperzy na cywety (chińskie koty), a następnie ewoluował tak by możliwe stało się zakażenie człowieka i transmisja między ludźmi. Wirus dotknął 8 096 osób, powodując ciężkie infekcje płuc w różnych krajach na całym świecie. 10 lat później na bliskim wschodzie zaatakował wirus MERS, ponownie pierwotnym nosicielem wirusa były nietoperze, a następnie wielbłądy. W przypadku nowego wirusa, wielu pacjentów z objawami choroby COVID-19 (COrona VIrus Disease 2019) ze strony układu oddechowego spowodowanej przez wirus SARS-CoV-2 w Wuhan w Chinach miało jakiś związek z dużym rynkiem owoców morza i żywych zwierząt, co sugeruje rozprzestrzenianie się choroby między zwierzętami, a ludźmi. Jednak większość chorych, z rosnącej liczby zarażonych pacjentów, nie miała kontaktu ze zwierzętami, co wskazuje, że aktualnie choroba rozprzestrzenia się między ludźmi.
Wirus nie bierze się z brudu, tylko z kontaktu z zarażoną osobą (do 5 metrów), choroba rozprzestrzenia się w małych społecznościach oraz skupiskach ludzi.
Objawy u pacjentów zakażonych SARS CoV-2 (2019-nCoV) obejmują głównie gorączkę, kaszel, utratę węchu i smaku, zmęczenie i trudności w oddychaniu, z radiologicznymi objawami zapalenia płuc.
Na całym świecie od początku 2020 roku do lutego 2022 r. odnotowano ponad 401 milionów przypadków zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2, ponad 5 mln 76 tysięcy zarażonych zmarło. Tylko w Polsce liczba zarażonych wynosi 5 mln, w tym 107 tysięcy śmierci z powodu zarażenia koronawirusem.
Wirusy, takie jak SARS-CoV-2, nieustannie ewoluują, gdy podczas replikacji genomu zachodzą zmiany w kodzie genetycznym (mutacje genetyczne). Wariant Delta to mutacja SARS-CoV-2. Po raz pierwszy wykryto go w Indiach pod koniec 2020 r. Wariant Delta został nazwany 31 maja 2021 r. i rozprzestrzenił się w ponad 179 krajach do 22 listopada 2021 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wskazała w czerwcu 2021 r., że Delta stał się dominującym wariantem wirusa na całym świecie.
Sytuacja zmieniła się jesienią 2021 roku, gdy wirus zmutował ponownie. Omicron to wariant SARS-CoV-2, który został po raz pierwszy zgłoszony do Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) z Republiki Południowej Afryki w dniu 24 listopada 2021 r.
Omicron namnaża się około 70 razy szybciej w oskrzelach niż wariant Delta, ale dowody sugerują, że jest mniej dotkliwy niż poprzednie szczepy, zwłaszcza w porównaniu z wariantem Delta.
Objawy
W przypadku potwierdzonych infekcji choroby koronawirusa COVID-19 (COrona VIrus Disease 2019) zgłoszone przypadki choroby obejmowały zarówno lekkie objawy infekcji, jak i przypadki osób ciężko chorych i umierających. Objawy mogą obejmować:
- Gorączkę
- Suchy kaszel
- Zmęczenie
- Odkrztuszanie plwociny
- Duszności
- Ból gardła
- Ból głowy
- Ból mięśni i stawów
- Dreszcze
- Nudności i wymioty
- Niedrożność nosa
- Biegunka
- Odkrztuszanie krwawej plwociny
- Zapalenie spojówek
- Zanik węchu i powonienia
W cięższych przypadkach infekcja powoduje zapalenie płuc, ciężki ostry zespół oddechowy, niewydolność nerek i śmierć.
Symptomatologia choroby może być bardzo różna. Można ją przejść bezobjawowo, ale osoby starsze lub mające choroby przewlekłe narażone są na ciężki przebieg choroby.
Od początku wybuchu pandemii wirus SARS CoV-2 zmutował kilkukrotnie. Objawy choroby zmieniały się w porównaniu z najczęstszymi objawami wcześniej związanymi ze standardowym COVID-19. W wariancie Delta powszechnie zgłaszanymi objawami były bóle głowy, ból gardła, katar lub gorączka.
Unikalnym zgłaszanym objawem wariantu Omicron są nocne poty. Utrata smaku i węchu wydaje się być rzadkością w porównaniu z innymi szczepami.
Badanie przeprowadzone między 1 a 7 grudnia przez Centrum Kontroli Chorób wykazało, że najczęściej zgłaszanymi objawami wariantu Omicron są kaszel, zmęczenie i przekrwienie nosa lub katar, co utrudnia odróżnienie objawów od mniej szkodliwego wariantu lub innej infekcji.
Badania opublikowane w Londynie 25 grudnia 2021 r. sugerowały, że najczęstszymi objawami zgłaszanymi przez użytkowników aplikacji Zoe Covid były katar, bóle głowy, zmęczenie, kichanie i ból gardła.
Niektóre schorzenia, które mogą zwiększać ryzyko poważnej choroby wywołanej przez COVID-19, obejmują:
- Poważne choroby serca, takie jak niewydolność serca, choroba wieńcowa lub kardiomiopatia
- Choroba nowotworowa
- Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP)
- Cukrzyca typu 1 lub 2
- Nadwaga, otyłość lub ciężka otyłość
- Nadciśnienie krwi
- Palenie tytoniu
- Przewlekła choroba nerek
- Niedokrwistość sierpowata lub talasemia
- Osłabiony układ odpornościowy spowodowany przeszczepami narządów litych
- Ciąża
- Astma
- Przewlekłe choroby płuc, takie jak mukowiscydoza lub zwłóknienie płuc
- Choroba wątroby
- Demencja
- Zespół Downa
- Osłabiony układ odpornościowy spowodowany przeszczepem szpiku kostnego, wirusem HIV lub niektórymi lekami
- Choroby mózgu i układu nerwowego
- Zaburzenia używania substancji.
Ta lista nie jest wyczerpująca. Inne podstawowe schorzenia mogą zwiększać ryzyko poważnej choroby spowodowanej COVID-19.
Koronawirus najpierw infekuje gardło, skutecznie replikując w górnych drogach oddechwych. Nosiciele wytwarzają dużą ilość wirusów na początku infekcji i wtedy mogą zarażać nie wiedząc o tym.
Okres inkubacji wynosi do 5 dni. Zaczyna się od łagodnej choroby i objawów obejmujących górne drogi oddechowe, potem przekształcając się w niezagrażające życiu zapalenie płuc. Ten proces może trwać od 5 do 7 dni.
W przypadku zapalenia płuc u osób ze słabą odpornością lub chorobami współistniejącymi rozwija się ciężkie zapalenie płuc z zespołem ostrej niewydolności oddechowej, które wymaga podtrzymania funkcji życiowych.
Powikłania zdrowotne, które mogą utrzymywać się po COVID-19:
- przewlekłe zmęczenie,
- bóle głowy i ciała,
- uporczywy kaszel,
- zadyszka, spadek wydolności,
- zaburzenia węchu i smaku,
- zaburzenia pamięci, koncentracji i snu,
- gorsza kondycja płuc,
- szumy uszne,
- zaburzenia neurologiczne,
- stany lękowe, depresja, zespół stresu pourazowego.
Przyczyny
Koronawirusy są odzwierzęce. Oznacza to, że najpierw rozwijają się u zwierząt, a następnie u ludzi. Aby wirus przenosił się ze zwierzęcia na człowieka, osoba musi mieć bliski kontakt ze zwierzęciem przenoszącym infekcję.
Gdy wirus rozwinie się u ludzi, przenosi się między nimi drogą kropelkową. Materiał wirusowy wisi w kropelkach oddechowych i może być wdychany do dróg oddechowych (tchawicy i płuc), gdzie wirus może następnie doprowadzić do infekcji. Koronawirus przemieszcza się do błony śluzowej nosa i gardła, gdzie łączy się z białkiem ACE2 w komórkach nabłonka. W cięższych przypadkach wirus wnika do płuc i namnaża się w komórkach oddechowego nabłonka.
COVID-19 nie został ostatecznie powiązany z konkretnym zwierzęciem. Naukowcy uważają, że wirus mógł zostać przeniesiony z nietoperzy na inne zwierzę - węże lub pangoliny - a następnie przeniesiony na ludzi. Ta transmisja prawdopodobnie miała miejsce na rynku otwartej żywności w Wuhan w Chinach.
Każda komórka w naszym organizmie to mała fabryka wytwarzająca białka, której aktywnością kieruje kod genetyczny.
Układ wytwarzający białka w komórce odczytuje własne DNA komórki po to, aby upewnić się, że białka idą w to miejsce gdzie są obecnie potrzebne.
Koronawirus posiada własny kod genetyczny, ale nie ma narzędzia do kopiowania własnego RNA i rozmnażania się. Potrzebuje do tego naszego mechanizmu produkcji białek.
Przyczepia się do komórki za pomocą tzw. korony, na szczycie której są małe wypustki - białka, które ewoluowały do idealnego kształtu i wielkości. Są one kluczem do wejścia w strukturę komórki. Strategię wirusa można porównać do ataku koniem trojańskim. Będąc w niczego niepodejrzewającej komórce, dociera do jej rybosomów i uwalnia własne RNA przejmując jej maszynerię wytwarzającą białka. Ta ważna funkcja komórki staje się teraz linią montażową dla nowych cząsteczek wirusa, wytwarzając w pełni utworzone replikanty.
Komórka już nie służy naszemu organizmowi, tylko wirusowi wytwarzając tysiące jego nowych replikantów, w celu zniewolenia jeszcze większej liczby komórek. Po ok. 5 dniach miliony komórek są już zakażone, a miliardy wirusów zaczynają wypełniać płuca. Na tym etapie wirus nie powoduje dużych szkód dla organizmu, ale osoba zainfekowana może nieświadomie zarażać innych.
Komórki odpornościowe komunikują się za pomocą białek informacyjnych nazywanych cytokinami, a każda ważna reakcja odpornościowa jest przez nie kontrolowana. Koronawirus wprowadza układ odpornościowy w nadmierne reagowanie, przez co dwa typy komórek neutrofile i limfocyty T wysyłane w miejsce infekcji wpadają w szał zabijania, marnując swoje zasoby i powodując jeszcze większe zniszczenia w zdrowej tkance oddechowej. Na tym etapie wirus jest już bardzo niebezpieczny, a wyrządzone szkody w przyszłości dla organizmu mogą być trudne do naprawienia.
Diagnostyka
Nowy szczep koronawirusa diagnozuje się poprzez:
- Pobranie posiewu zarówno z górnych dróg oddechowych (nosogardła i jamy ustnej i gardła) oraz dolnych dróg oddechowych (wykrztuśna plwocina, aspiracja dotchawicza lub płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe).
W postaci wymazu wykonywanie są dwa badania:
Badanie wykonywane metodą RT-PCR (Real Time - Polymeraze Chain Reaction) mierzy ilość wirusowego RNA, łańcucha komórek przenoszących informacje genetyczne w plwocinie, surowicy lub krwi pacjenta. Kolejnym badaniem są testy antygenowe, które wykrywają cząstki białkowe wirusa. Test antygenowy powinien być wykonany w trakcie pierwszych 5-7 dni od wystąpienia objawów. Wynik szybkiego testu antygenowego będzie po ok. 15 minutach, a z wydrukiem certyfikatu po 20 min. Wyniki wymazu przesyłane są do Sanepisu i służb celnych. Szybki i tani test antygenowy można wykonać we Wroclawiu.
Test genetyczny jest bardziej czuły na różnych etapach zarażenia. Te dwie metody badania są wystarczające do diagnozy SARS-COV-2, natomiast wynik ujemny nie wyklucza w pełni możliwości zarażenia się wirusem.
Zobacz gdzie można wykonać test na obecność koronawirusa.
- Badanie serologiczne, polega na pobraniu próbki z krwi żylnej. To badanie polega na identyfikacji przeciwciał anty-SARS-CoV-2, które powstały po kontakcie z wirusem. Wynik dodatni może świadczyć o przebyciu choroby w przeszłości lub aktualnie toczącej się infekcji.
W Polsce sprawdza się obecność koronawirusa, a testy diagnostyczne wykonywane są w laboratoriach, których wykaz jest stale aktualizowany przez Ministerstwo Zdrowia. Wymaz można pobrać w każdym szpitalu i każdej stacji epidemiologicznej. Proces diagnostyki genetycznej trwa obecnie ok. 24 godzin. Komercyjne punkty pobrań również oferują możliwość wykonania testu metodą real time RT-PCR. Dodatkowo idąc za przykładem Stanów Zjednoczonych w Polsce zaczęły pojawiać się namioty „Drive&Go-Thru”. Taka mobilna placówka umożliwia wykonanie testu na COVID-19 dużej grupie zainteresowanych, w każdym możliwym miejscu. Mobilne punkty pobrań ustawione zostały we wszystkich większych miastach Polski.
Dodatkowo punkty komercyjne umożliwiają wykonanie badania serologicznego przeciwciał anty-SARS-CoV-2, badanie wykonuje się w próbce krwi pobranej z palca lub z żyły. Taki test nie potwierdza obecności wirusa, a jedynie świadczy o przebyciu wirusa w przeszłości.
20.03.2020 FDA (Amerykańska Agecja ds. Żywności i Leków) zatwierdziła firmie Cepheid stosowanie pierwszego szybkiego testu, który umożliwia wykrycie SARS COV-2 w ciągu ok. 45 min.
Leczenie
Nie ma specyficznego leczenia przeciwwirusowego w przypadku infekcji koronawirusem SARS CoV-2. Osoby zarażone nowym koronawirusem powinny otrzymać opiekę wspomagającą (płyny, środki przeciwbólowe i przeciwzapalne), aby złagodzić objawy choroby. W ciężkich przypadkach leczenie powinno obejmować opiekę wspierającą ważne funkcje narządów. Większość osób z powszechnym typem koronawirusa wraca do zdrowia samodzielnie.
Pacjenci z łagodnymi objawami klinicznymi (brak wirusowego zapalenia płuc i niedotlenienia) mogą początkowo nie wymagać hospitalizacji, a większość z nich będzie w stanie leczyć chorobę w domu. Decyzję o monitorowaniu pacjenta w warunkach stacjonarnych lub ambulatoryjnych należy podejmować indywidualnie. Decyzja ta będzie zależeć od obrazu klinicznego, wymogu leczenia wspomagającego, potencjalnych czynników ryzyka ciężkiej choroby oraz zdolności pacjenta do samoizolacji w domu. Pacjenci z czynnikami ryzyka powinni być ściśle monitorowani ze względu na możliwe ryzyko progresji do ciężkiej choroby, szczególnie w drugim tygodniu po wystąpieniu objawów.
Leczenie w warunkach domowych ma na celu złagodzenie objawów i może obejmować:
- Leki przeciwbólowe
- Syrop lub leki na kaszel
- Pozostanie w domu i odpoczynek
- Przyjmowanie płynów
- Monitorowanie objawów (należy skorzystać natychmiastowo z pomocy lekarskiej jeśli objawy nasilą się)
Na początku pandemii pojawiły się obawy, że NLPZ, takie jak ibuprofen, naproksen (i inne) mogą nie być bezpieczne dla osób z COVID-19. Jednak aktualnie CDC zaleca przyjmowanie leków, takich jak ibuprofen lub paracetamol, w celu złagodzenia gorączki i objawów bólowych. WHO podkreśla, że nie ma dowodów na to, aby ibuprofen miał jakiekolwiek negatywne skutki dla osób z COVID-19.
Leczenie szpitalne obejmuje postępowanie wspomagające w przypadku najczęstszych powikłań ciężkiego COVID-19: zapalenia płuc, hipoksemicznej niewydolności oddechowej / ARDS, posocznicy i wstrząsu septycznego, kardiomiopatii i arytmii, ostrego uszkodzenia nerek oraz powikłań wynikających z przedłużonej hospitalizacji, w tym wtórnych zakażeń bakteryjnych i grzybiczych, choroby zakrzepowo-zatorowej, krwawienia z przewodu pokarmowego i polineuropatia / miopatia w stanie krytycznym.
Amerykańska Agencja ds.Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła remdesivir (Veklury) do leczenia COVID-19 w określonych sytuacjach. Leczenie kliniczne COVID-19 obejmuje zapobieganie zakażeniom i środki kontroli oraz opiekę wspomagającą, w tym uzupełnianie tlenu i mechaniczne wspomaganie wentylacji, gdy jest to wskazane.
Deksametazon jest kortykosteroidem, który może pomóc skrócić czas użycia respiratora i uratować życie pacjentów z ciężkimi objawami.
FDA udzieliła zezwolenia na stosowanie w sytuacjach awaryjnych (EUA) trzem terapiom przeciwciał monoklonalnych, które mogą być stosowane w leczeniu niehospitalizowanych dorosłych i dzieci w wieku powyżej 12 lat z łagodnymi lub umiarkowanymi objawami, u których niedawno wynik testu na COVID-19 był pozytywny i które są zagrożone z powodu rozwoju ciężkiego COVID-19 lub hospitalizacji z tego powodu. Terapie te muszą być podawane dożylnie (przez IV) wkrótce po wystąpieniu objawów.
Leczenie przeciwciałem monoklonalnym, które zostało zatwierdzone przez EUA, to: połączenie casirivimabu i imdevimabu, zwane REGN-COV, wyprodukowane przez firmę Regeneron; połączenie bamlanivimabu i etesevimabu, stworzone przez Eli Lilly; oraz sotrovimab firmy GlaxoSmithKline. Badania laboratoryjne wykazały, że tylko jeden z zatwierdzonych przez FDA leczenia przeciwciałem monoklonalnym — sotrovimab — jest skuteczny przeciwko wariantowi Omicron.
Ponadto FDA zatwierdziła doustne leki przeciwwirusowe Paxlovid i Molnupiravir, które, jak wykazano, zmniejszają ryzyko hospitalizacji i zgonu u osób, które są bardziej narażone na ciężką chorobę COVID-19. Wyniki badań laboratoryjnych, ogłoszone w komunikacie prasowym firmy Pfizer, sugerują, że Paxlovid jest skuteczny wobec wariantu Omicron.
WHO nie zaleca samodzielnego leczenia żadnymi lekami, w tym antybiotykami, jako profilaktyki lub leczenia COVID-19.
Jeśli zaobserwujemy u siebie objawy takie jak: kaszel, gorączka, zmęczenie, duszności, problemy z oddychaniem powinniśmy powiadomić o tym telefonicznie stację epidemiologiczno-sanitarną, lub zgłosić się na oddział zakaźny.
Można dzwonić również na specjalną infolinię NFZ: 800 190 590
Najlepszym sposobem jest kontakt telefoniczny z odpowiednimi służbami, zamiast samodzielnego udania się na SOR lub przychodni POZ.
Przeczytaj jak najlepiej zabezpieczyć się przed koronawirusem SARS CoV-2.
Profilaktyka i badania
Aby zakończyć tę pandemię, duża część świata musi być odporna na wirusa. Najbezpieczniejszym sposobem osiągnięcia tej odporności jest szczepienie. Szczepionki to technologia, na której ludzkość często polegała w przeszłości, aby obniżyć liczbę śmiertelnych ofiar chorób zakaźnych.
W ciągu mniej niż 12 miesięcy od wybuchu pandemii COVID-19 kilka zespołów badawczych stanęło na wysokości zadania i opracowało szczepionki chroniące przed SARS-CoV-2, wirusem wywołującym COVID-19.
Szczepionka COVID ‑ 19 to szczepionka mająca na celu zapewnienie nabytej odporności przeciwko SARS ‑ CoV ‑ 2, wirusowi wywołującemu COVID-19. Przed pandemią COVID ‑ 19 istniała ugruntowana wiedza na temat struktury i funkcji koronawirusów wywołujących choroby, takie jak zespół ostrej niewydolności oddechowej (SARS) i zespół oddechowy na Bliskim Wschodzie (MERS), co umożliwiło przyspieszenie rozwoju różnych technologii szczepionek w 2020 roku. W dniu 10 stycznia 2020 r. Dane sekwencji genetycznej SARS-CoV-2 zostały udostępnione za pośrednictwem GISAID, a do 19 marca światowy przemysł farmaceutyczny ogłosił poważne zobowiązanie do zwalczania COVID-19.
Szczepionki nadal zapewniają ochronę przed ciężkim przebiegiem choroby i hospitalizacją, szczególnie po podaniu trzeciej dawki szczepionki mRNA. Wczesne dane sugerują, że podwójne szczepienie zapewnia od 30 do 40 procent ochrony przed infekcją i około 70 procent ochrony przed hospitalizacją. Ostatnia trzecia dawka szczepionki zwiększa skuteczność przeciwko infekcjom do około 75 procent i do 88 procent w przypadku ciężkiego przebiegu.
W badaniach III fazy kilka szczepionek COVID-19 wykazało aż 95% skuteczność w zapobieganiu objawowym zakażenia. Od kwietnia 2021 r. co najmniej jeden krajowy organ regulacyjny dopuszcza 14 szczepionek do użytku publicznego: dwie szczepionki RNA (Pfizer – BioNTech i Moderna), pięć konwencjonalnych szczepionek inaktywowanych (BBIBP-CorV, CoronaVac, Covaxin, WIBP-CorV i CoviVac) , pięć szczepionek na wektory wirusowe (Sputnik Light, Sputnik V, Oxford – AstraZeneca, Convidecia i Johnson & Johnson) oraz dwie szczepionki podjednostkowe białkowe (EpiVacCorona i RBD-Dimer).
W Polsce dostępne szczepionki to BioNTech Pfizer, Moderna, Oxford AstraZeneca, Johnson&Johnson, Novavax.
Najskuteczniejszą metodą profilaktyczną jest szczepionka. Poza tym skuteczne sposoby na spowolnienie rozprzestrzeniania się wirusa obejmuja:
Noszenie maski, która zakrywa nos i usta, aby chronić siebie i innych.
Utrzymywanie dystansu w miejscach publicznych
Unikanie tłumów i słabo wentylowanych pomieszczeń.
Częste mycie rąk mydłem i wodą. Używanie środka odkażającego do rąk, jeśli nie mamy dostępu do mydła i wody.
Koronawirus SARS COV-2 na powierzchniach takich jak karton, papier utrzymuje się do 24h.
Na powierzchniach metalowych i plastikowych do 3 dni.
Jeśli dotkniemy zakażonej powierzchni, a następnie dotkniemy rękoma ust, nosa lub oczu - zakazimy się w przeciągu 30 sekund.
Koronawirus może żyć na rękach i powierzchniach przeciętnie przez od 5 do 30 minut, ale w tym czasie można nieświadomie potrzeć oczy, czy usta, dlatego należy często myć ręce mydłem i wodą przez co najmniej 30 sekund.
Unikać dotykania oczu, nosa i ust rękami.
Unikać bliskiego kontaktu z osobami chorymi.
Starać się nie dotykać ludzi i często myć ręce.
Zostać w domu, jeśli jest się chorym, zakładać maseczkę gdy w domu przebywają inne osoby.
Zakrywać usta chusteczką kaszląc lub kichając, a następnie wyrzucać chusteczki do śmieci.
Czyścić i dezynfekować często dotykane przedmioty i powierzchnie.
Płukać gardło za pomocą preparatów, które można stosować jako środek dezynfekcyjny i antyseptyczny o szerokim spektrum działania i mają działanie bakteriobójcze, przeciwpierwotniakowe, przeciwgrzybicze i przeciwwirusowe.
Zabić koronawirusa można za pomocą lampy UV, poddając go naświetleniem przez co najmniej godzinę. Wirus osłonięty jest cienką warstwą tłuszczową, którą niszczą detergenty takie jak mydło, środki dezynfekcyjne oraz właśnie promienie UV-C.
Koronawirus na Świecie
Koronawirus w Europie
Bibliografia
Scientific Animations Inc.
Rocky Mountains Laboratories (RML)
Narodowy Instytut Alergii i Chorób Zakaźnych (NIAID)
Publikacja naukowa pokazująca czas utrzymywania się wirusa w środowisku
Publikacja o czasie inkubacji koronawirusa
Grafika:
The Petrer Dothery Institute for Infection and Immunity
Flickr.com
NIAID-RML
Random42 Scientific Communication
WawamuStats
Więcej komentarzy...